Beeldschermen: wij hebben ze zien komen. Eerst als bakbeest op onze bureaus, nu wonen ze in onze broekzak en soms zelfs onder ons hoofdkussen. Onze kinderen nemen dat aan als een gegeven. Zij weten niet beter dan dat ze een vingertje over een scherm kunnen wrijven om iets te laten gebeuren. Maar we staan zelden stil bij wat digitale media veranderen. Voor onszelf, binnen ons gezin, op school en binnen onze sociale netwerken.
Helpen digitale media kinderen met het verwerken van hun indrukken? Leren ze er beter door? Krijgen ze meer ideeën? Betere ideeën? Hoe leren kinderen eigenlijk en wat hebben ze daar echt bij nodig? Daarover valt steeds meer te zeggen.
De enige ‘desktop’ die in de Waldorf School in Los Altos, Californië te vinden is. Bron: NY Times
Vrijescholen proberen er bewust mee om te gaan. Onderzoeken actief wat de meerwaarde kan zijn. En komen tot verschillende oplossingen. Ze zetten digitale media gedoseerd in, of helemaal niet. Zo is er op de Waldorfschool in Sillicon Valley geen enkele computer te vinden. Met instemming van de vele ouders die werken voor techgiganten: zij kiezen heel bewust voor een vorm van onderwijs waarin creativiteit en probleemoplossend vermogen kernbegrippen zijn, zonder dat er al vroeg een beroep wordt gedaan op digitale media. Dat geeft te denken… Lees het heldere artikel in de New York Times. Of het recentere artikel in The Guardian. Of een item van Brandpunt over ouders in Syllicon valley die bewust kiezen voor een lowtech opvoeding, thuis en op school.
In een volgende blog meer over hoe we er in Nederland tegenaan kijken. Eerst nog even een ronkend Amerikaans filmpje. En als je meer van goed leesbare wetenschappelijke informatie houdt, is het boek van gerenommeerd hersenwetenschapper en hoogleraar neurologie Manfred Spitzer een aanrader: Digitale Dementie. Een samenvatting vind je hier.