So long, Eric Carle (1929-2021)

Zijn naam zal misschien niet meteen een belletje doen rinkelen, maar zijn Rupsje Nooitgenoeg kennen we allemaal. Niet zo gek: dit prentenboek van Eric Carle werd vertaald in meer dan zestig talen en het wordt al meer dan vijftig jaar telkens weer herdrukt: intussen goed voor een slordige 50 miljoen exemplaren. Wat het geheim is van dit kleurrijke prentenboek? Carle zei er dit over: “Toen ik klein was, en ik denk dat dit geldt voor veel kinderen, dacht ik: ik ga het nooit redden in het volwassen leven. Kleine dingen als je huur betalen, een familie onderhouden, autorijden, hoe ga ik dat allemaal kunnen? (...) De boodschap van het verhaal over de kleine, onbelangrijke, lelijke rups die uitgroeit tot een mooie, grote vlinder is: ook jij zal mooi zijn, en ook jij zal de wereld in vliegen. Kinderen hebben hoop nodig. Dat is de aantrekkingskracht van het boek.”

Dat zou kunnen, maar zijn stijl spreekt makkelijk tot onze verbeelding. Bont en compact. De marketingfactor deed natuurlijk ook een flinke duit in de zak. Er zijn eindeloos veel varianten uitgebracht: pop-up versies, flapboekjes voor de allerjongsten, randverhalen die de gulzige rups nog meer avonturen laat beleven. En nóg veel meer. Ik kan het wel hebben. Carle gaf het prentenboek een podium in een tijd waarin kunst creëren voor de allerkleinsten niet vanzelf sprak. En hij deed nog iets: hij zorgde ervoor dat er een museum kwam dat je wil inspireren tot het 'lezen' van de wereld via prentenboeken. Inclusief actuele thema's als mensenrechten, diversiteit en de betekenis van kunst maken in tijden van isolatie. Het Eric Carle Museum for Picture Book Art staat in Massachusetts, maar je hoeft er niet persé voor op reis: ze tonen meerdere online tentoonstellingen. Art in Place geeft je bijvoorbeeld een intiem inkijkje in de ateliers van illustratoren aan het begin van de pandemie. Een warme manier van liefde delen voor kunst, boeken en elkaar.