Jan Macvarish
Met het normaliseren van interventies ondermijnen we de gedachte dat een ouder een unieke positie heeft, en kweken we het idee dat er alleen maar ‘zorgverleners’ zijn; alsof je de opvoeding van een kind kunt terugbrengen tot risicomanagement. Ouders doen meer dan dat: zij zijn een wezenlijk anker voor de ontwikkeling van onze identiteit. De liefde zoals die binnen een gezin wordt ervaren is niet voor niets voorbehouden aan de leden van dat gezin. Ouders vergemakkelijken de overgang naar de grote, volwassen wereld door de vorming van een kleinere wereld die geleidelijk uitbreidt naarmate het kind ouder wordt. Jan Macvarish in Trouw, 30.01.2017 ‘Breinexperts vergallen ouderschap’
Dit zegt Jan Macvarish, ‘anti-ouderschapsexpert’ en sociologe bij het Centre for Parenting Culture Studies aan de universiteit van Kent. De alias op haar Twitteraccount knipoogt naar haar ontorthodoxe visie op ouderschap.
In haar boek ‘Neuroparenting: The expert invasion of family life’ stelt ze hoe experts en beleidsmakers – als het gaat om de ontwikkeling van kinderen – zich steeds vaker beroepen op neurowetenschap. Uit die hoek waait momenteel de advieswind over ‘de’ juiste opvoedstijl.
In een uitgebreid interview met dagblad Trouw schetst Macvarish het sluipende effect daarvan. Ouders staan minder onbevangen in hun ouderschap én ze worden door hun omgeving minder vaak gerespecteerd als natuurlijke autoriteit. Gevolg: groeiende onzekerheid die zelfs eerder uitmondt in depressiviteit dan pakweg twintig jaar geleden.
Het is een intrigerend interview, omdat Macvarish je confronteert met al die goedbedoelde adviezen, die je vaker dan je je bewust bent, nog serieus neemt ook. Macvarish breekt een lans door te stellen dat de liefde, ook als die niet perfect is, nog altijd een belangrijke aanjager zou moeten zijn voor de keuzes die we als ouders maken.